Nog 'n jaar

Verlede jaar hierdie tyd het ek na 'n lang en moeilik jaar oor die jaar wat voorlê geskryf:

Ek sien nou vreeslik baie uit na die jaar wat voorlê.
Ek sien uit na die moontlike veranderinge en geleenthede wat mag wink.
Ek sien uit na die nuwe emosies wat mag spruit.
Ek sien uit om elke stukkie geluk te pluk wat vir my beskore is.

En wat 'n wonderlike jaar was dit nie – een wat in elke opsig werd was om na uit te sien!

In Mei het ek met 'n nuwe werk begin en ek kan in alle eerlikheid sê dat nog nooit so lekker gewerk het nie. Nie te lank daarna nie het ek en my Liefie begin huise kyk en in Augustus ons perfekte nessie gekoop. Toe raak ons verloof en begin ons droomdag reël. Intussen het ek my woonstel verkoop en getrek.

Dit is alles dinge wat 'n mate van spanning saam met die opwinding bring. Maar die opwinding het oorheers en ek sou dit glad nie anders wou gehad het nie. Nou kan ek uitsien na die jaar wat voorlê, die jaar waarin ek en my Liefie die belofte van ons liefde gaan aflê en ons verbintenis gaan wettig.

Dankie aan elkeen wat bygedra het om die afgelope jaar besonders te maak en dat julle in my opwinding gedeel het. Dit is vir my so kosbaar om spesiale mense in my lewe te hê met wie ek my vreugdes kan deel.

Kersfees
Mag elkeen wat hier lees 'n baie geseënde Christusfees hê. Mag jy en jou geliefdes die wonder van Kersfees elke dag in 2010 beleef.

2009-leeslys

Hier is 'n lys van al die boeke wat ek in 2009 gelees het.

- Tara Road – Meave Binchy
- The Alchemist – Paulo Coelhoe
- Veronica decides to die – Paulo Coelhoe
- Fees van die ongenooides – PG du Plessis
- Five love languages – Gary Chapman
- Die pennie – Joyce Meyer
- The secret life of bees – Sue Monk Kidd
- A linaege of grace – Francine Rivers
- Digital fortess – Dan Brown
- Angels and demons – Dan Brown
- Da Vinci Code – Dan Brown
- To find hope – Sam Williams
- Paths of glory – Jeffery Archer
- Who brings worth the wind – Lori Wick
- Kaleb – Francine Rivers
- Aaron – Francine Rivers
- Agaat – Marlene van Niekerk
- Thula-thula – Annelie Botes
- Anderkant die scrap – Dana Snyman
- Uit die binneland – Dana Snyman
- Om na 'n wit plafon te staar – Jaco Kirsten
- Avonture van Pieter Franchen – Jaco Fouche
- The White tiger – Aravind Adiga
- Op die toneel – Dana Snyman

Ek is op die oomblik besig met
- Love in the time of cholera – Gabriel García Márquez

Why I wore lipstick to my mastectomy

Geralyn Lucas het pas by 'n joernalistiekskool gegradueer en 'n droompos gekry. Haar lewe is wonderlik. Maar dan vind sy op 27 uit dat sy borskanker het. Sy kry niemand wat bereid is om met haar te praat oor wat dit beteken om 'n jong vrou met borskanker in 'n skoonheidsbehepte wêreld te wees nie. Alhoewel haar man en baie dokters vir haar die feite gee, is dit nie hulle wat haar help om die besluit (om 'n mastektomie te ondergaan) te neem nie, maar eerder al die engele wat oor haar pad kom wat al in soortgelyke situasies was.

Ek het gisteraand Why I wore lipstick to my mastectomy gekyk – 'n film met dieselfde titel as Geralyn Lucas se memoir. Dit vertel die ware verhaal van hoe Geralyn probeer om haarself te vind terwyl sy haar skoonheid en lewenslus verloor tydens borskanker; in die proses ontdek sy egter selfaanvaarding deur op haar moed, humor en rooi lipstiffie staat te maak.

Alhoewel die film oor Geralyn se siekte en haar onseker toekoms gaan, het sy 'n transformasie ondergaan wat elke vrou kan bemoedig wat al ooit voor keuses te staan gekom het waar hulle moes kies om iets groot te verloor.

Hier is 'n foto wat uit 'n toneel in die film kom - Geralyn het 'n tatoeëermerk op haar bors laat aanbring en daarna vir 'n tydskrif poseer as deel van borskankerbewusmaking. Die byskrif by die foto vat egter die hele film vir my saam:

I placed a tattoo at the end of my scar, because where my scar end, is where my heart – my courage – begins.

Ek glo elke vrou het so baie om van Geralyn en haar situasie te leer – selfs al is jy nie borskankerpasiënt nie. Gaan lees hier oor Geralyn se boek en die werk wat sy doen vir borskankerbewusmaking as ook die ondersteuning wat sy vir ander bied wat deur dieselfde gaan. Kyk gerus die film of lees die boek – en maar hou byvoorbaat 'n groot boks snesies byderhand.

Foto: http://www.fanpop.com/

Kleur op 'n grou dag

My kantoorplant se blomme hou nou al vir drie weke lank en op 'n grou en koue Vrydag soos vandag waardeer ek die kleur wat dit namy kantoor bring net soveel meer!

Ek het dit met my selfoon geneem, dus is die kwaliteit nie baie goed nie, maar ek hoop julle kan die blomme soveel waardeer soos wat ek doen.

Daknatmaak / house-warming

Om in 'n nuwe huis in te trek is baie opwindend. En alhoewel ons nuwe huis nie nuut is nie, is dit nuut vir ons. Daarom was dit niks minder as gepas dat ons hierdie vreugde met ons vriende gedeel het nie en het ons Saterdagaand 'ndaknatmaak / house-warming gehou.

Daar word geglo dat die oorsprong van house-warming in die storie van brood en sout lê. Daar is ook 'n oosterse tradisie om tydens house-warming partytjies rys as geskenk te gee as teken van vrugbaarheid. Baie mense het ook in daardie tyd houtskool na 'n nuwe huis gebring om dit warm te hou. 'n Tradisionele house-warming seën lui iets soos volg:

Bread: So your larder will always be full.
Salt: To give it savour.
Honey: For a sweet life in your new home.

Die term daknatmaak het weer sy oorsprong by 'n tradisie waar die bouer of eienaar van 'n gebou die dak letterlik sal natmaak om te bepaal of dit waterdig is.

Vrydagaand was daar 'n erge storm wat ons dak behoorlik natgemaak het en bewys het dat dit waterdig is en Saterdag het die samesyn met vriende ons huis en ons harte warm gemaak.

Dankie aan almal wat in ons vreugde gedeel het en vir al die geskenke wat julle aangedra het. Hier is 'n paar geskenke wat ons huis en tuin gaan verfraai.

Bronne:
www.theydeserveit.com
www.bermuda-online.org

Van Casa Mia na Maru Place

Gisteraand stap ek gou by my ou, leë woonstel in. Ek kyk om my rond, doen wat gedoen moet word en stap weer uit. Ek was baie verbaas oor my eie houding en gevoel – veral in vergelyking met hoe ek gevoel het toe ek Donderdag daar weggery het.

Donderdag het my hart gebreek terwyl al my meubels uitgedra is. My hart het gebreek oor vyf en 'n half jaar se herinneringe en ervarings. My hart het gebreek oor die mens wat ek in Casa Mia geword het. My hart het gebreek oor een van die grootste goed wat ek nog ooit op my eie gedoen het. My hart het gebreek oor dit wat ek agter moet laat.

Die feit dat ek so hartseer was, beteken nie dat ek nie wil weggaan nie. Want my hart het ook gejuig. My hart het gejuig van dankbaarheid oor die seën wat ek daar ontvang het en dat ek altyd so gelukkig en veilig daar was. En meer as enige iets anders, het my hart gejuig oor die toekoms.

Gisteraand stap ek gou by my ou, leë woonstel in. Ek kyk om my rond, doen wat gedoen moet word en stap weer uit. Ek het wel nog dankbaarheid ervaar oor my tyd daar, maar ek was nie meer hartseer nie, want ek het reeds afskeid geneem. Die hoofstuk is afgesluit en die nuwe het begin.

Die nuwe hoofstuk het met baie harde, maar bevredigende, werk begin. Woensdag het ek en Joyce behoorlik geswoeg om Maru Place skoon te kry. Ek het dit egter met vreugde gedoen; dit was vir my soos om 'n boek met skoon blaaie te bind waarin ek die nuwe hoofstuk van my lewe kan skryf. Blaaie waarop ek saam met my Liefie die woorde van ons liefde kan skryf en die kleurvolle prente van ons lewe kan verf.

Alhoewel die hoofstuk reeds begin het, sien ek baie uit na die dag wat ons kan skryf dat my Liefie my man geword het en saam met my in ons nuwe huis kom bly. Daardie dag is oor 94 dae!

Rose

Ek het die naweek 'n baie suksesvolle, maar baie interessante "uitstappie" gehad.

Ons het die Stolse net buite Bothaville besoek en 'n kykie gekry op hoe hulle met rose werk. Daar is 'n menigte tonnels met roosbome, maar dis die sorteerproses wat so interessant was. 'n Masjien gradeer elke roos volgens lengte, hoe dik die stam is en hoe ver die knop oop is. Dan verpak die werkers dit daarvolgens vir uitvoer of vir plaaslike gebruik (hulle lewer rose aan Woolworths).

Die see van kleur in die area waar die verpakking plaasvind is ongelooflik; en dis hier waar die sukses van die uitstappie inkom. Ek het die rose vir my troue gekry! Ek wil nie te veel uitbrei oor wat ek beplan en wat die werklike kleurskema gaan wees nie, maar hier is ietsie van dit wat ek wil hê:

PS: Nog net 104 dae voor die groot dag!

Thula-thula

Meer as twee jaar gelede het ek het hier oor Elbie Lotter se Dis ek, Anna geskryf. Ek het nie veel geskryf nie, ek was te hartseer oor dit wat ek gelees het en omdat dit uit die skrywer se eie ervaring geskryf is.

Vandag sit ek en wik en weeg of ek oor 'n ander boek moet skryf wat ek gelees het oor min of meer dieselfde onderwerp. 'n Boek wat my dieper geruk het as wat ek gedink het moontlik is. Een wat my na minder as 30 bladsye byna laat ophou lees het.

Jy moet nogal staal in jou pype hê om deur die grafiese beskrywings en emosionele uitputting van Thula-thula (deur Annelie Botes) te lees.

Die verhaal speel oor vier dae af en vertel van Gertruida wat oor 'n tydperk van 22 jaar deur haar eie pa verkrag en gemolester is. Die verhaal begin op die dag na haar ouers se begrafnis en eindig op 31 Augustus 2008. Dit word uit Gertruida se eie onthou vertel, terwyl sy haar ouers se besittings uitgooi om verbrand te word en haarself só simbolies te reinig. Daar is egter ook 'n ander perspektief – dié van Mama Thandeka wat so te sê vir Abel (Gertruida se pa) grootgemaak het.

Abel is 'n vrome kerkmens en 'n gesiene man in die gemeenskap, maar 'n monster wat sy eie dogter van haar onskuld ontneem. Almal op die plaas waar hulle bly weet wat gebeur, maar bly stil (thula-thula).

Susarah (Gertruida se ma) bly stil, omdat sy self as kind aan so 'n wreedheid onderwerp was en sy gebruik haar seuntjie wat vroeg dood is as verskoning om haar van haar gesin onttrek. Mama Thandeka bly stil, omdat Abel soos 'n eie kind vir haar is – en sy ook 'n kind by hom het.

Gertruida bly stil, omdat sy nie weet hoe om uit die situasie te ontsnap nie. Die situasie bied haar ook 'n ongesonde "bargaining tool" vir alles wat sy wil hê – anders gaan sy praat. Verder stry sy tussen die liefde vir haar pa en die haat vir Abel. Dan is daar ook die feit dat sy gesien het hoe iemand wat sy goed ken en met wie dieselfde gebeur het, gepraat het. Deur te praat het Andrea haar pa in die tronk laat beland en is haar gesin in armoede gedompel weens die gebrek aan 'n pa se inkomste.

Alhoewel ek niks in gemeen het met wat met Gertruida gebeur het nie, glo ek dat elke leser, net soos ek, inspirasie uit haar oorlewingsdrang en -krag kan put. En ek onthou hoe ek, soos Gertruida, 'n hoofstuk van my lewe op 31 Augustus 2008 afgesluit het. Dit was 'n baie emosionele, maar beslis die bevrydenste, proses van my lewe.

Ek sal nie sommer die boek aanbeveel nie, want die werklikheid gaan jou hard tref. En werklikheid is dit beslis, want Annelie Botes het haar navorsing baie deeglik gedoen; sy het kundiges op alle gebiede gebruik: sielkundiges, dokters, hofbeamptes, regsmense, maatskaplike werkers, polisie en selfs boere. Sy het ook deur 'n menigte gevallestudies gewerk wat nie net situasies beskryf nie, maar ook die realiteit van bloedskande-statistiek in Suid-Afrika.

Die laaste woord oor hierdie onderwerp en boek laat ek vir Dalene Matthee – uit haar boek Fiela se kind: "Die Here vergewe mens baie dinge, maar die skade wat jy 'n kind aandoen, vergewe Hy jou nooit nie."

Geluk!

Baie geluk aan Johan en Anneke met die geboorte van hul eersteling, Maya! Mag sy julle hope vreugde en seën bring!

Maya het vanoggend net voor 03:00 haar opwagting gemaak en weeg 2,57 kilogram.

Reën vir die siel

Hoe lank wens ek nie nou al vir 'n ordentlike reënbui nie – om die laaste winterstof af te was.

Laat gistermiddag begin iets in my roer, want dáái wind waai. En ek wonder of dit nie dalk net dit is nie.

Terwyl ek wag dat aandete gaar word in die oond, verkyk ek my aan die mat van blommetjies wat van die seringboom af op die gras voor my deur beland het en ek ruik die seringreuk wat tot binne-in my woonstel gewaai word.

Nie te ver weg nie klink die donderweer. En ek wens. Ek hoop. Ek bid vir 'n reënbui wat die nuwe seisoen behoorlik sal inlei.

Later sak 'n donderstorm uit wat my laat voel of ek van binne vernuwe word. Ek voel skoongewas vir die nuwe seisoen wat in my lewe aanbreek en ek sien sommer van vooraf kans vir al die take wat op die oomblik op my lysie is.

6 Februarie 2010

Dag en datum is bevestig. Ek en my Liefie gaan op 6 Februarie 2010 in die huwelik tree!

Baie mense was baie verbaas omdat ons so vinnig die troue wil reël en ek het self met tye my bedenkinge gehad. Maar die afgelope naweek was 'n baie suksesvolle en produktiewe een en dinge is besig om in plek te val.

Die venue, spyskaart, dominee, troukoek en fotograaf is bespreek, ek is besig om te reël vir musiek en blomme. Hierdie week het ek afsprake vir die uitnodigings en natuurlik, my rok.

Dinge gaan baie goed en ons is baie opgewonde.

Nie net opgewonde oor ons troudag nie, maar veral oor die lewe wat daarop volg.

Liefdesbrief

Deur Riana Scheepers en vanoggend spesiaal vir my Liefie.

Liefste,
ek lees liefdesgedigte
die wêreld se mooistes

In al die tale wat ek ken, lees ek
en dis pragtig
die lofliedere aan die liefde
die odes aan die geliefdes

Alles goed en wel, dié ontroerende verhale
maar my moed sak weg, Lief,
want nie een, nie één
sê net náástenby iets
van jou
van jou en my

Wat sal hulle kan sê
– die Groot Digters
wat smagtend by kerslig
met beeld en rym
die liefde besing –
as hulle jou sien?
Sal hulle iets kan bedink
om te beskryf hoe oorweldigend jy is
ken hulle woorde wat kan sê
van jou
van jou en my?

Nie een, Lief,
nie één
kan vertel hoe die woestyne van my land
brand in jou oë;
watter taal se woordeskat is goed genoeg
om te kan sê
van jou harde, lieflike lyf
die jare se son soet op jou vel gebrand
van jou asem in my hare
jou swerwershande wat my, mý die mooiste vrou
van alle eeue maak?

Watter digter kan ek vertrou
om te skryf
oor jou
oor jou en my?

Ek.
Ek wat my taal ken
en dit liefhet soos vir jou,
ek wat weet van beelding en metafoor
en pragtige poësie
ek wat weet
van jou
van jou en my,
ek kan.

Opwindende planne!

Soveel soos ek uitsien na my troue, het die reëlings aanvanklik soos 'n berg voor my gelê en ek het nie geweet waar om te begin nie. Al die trou-webblaaie gee boonop vir jou 'n to do-lysie waarop ek van die begin af reeds baie ver agter is (almal dui aan wat jy reeds 12 maande voor die tyd moet doen, maar ek wil alles in vier en 'n half maande inpas).

Die oomblik toe ek egter my lysies begin maak het en met my ondersteuningsnetwerk begin gesels het, het alles verander. Dit is glad nie so onmoontlike taak nie. Ek dink ons het vinnig op dreef met die reëlings gekom. Ons kan egter eers volgende week die datum bevestig, maar sodra dit gedoen is, sal 'n hele klomp ander dinge ook in plek val.

Almal het gewaarsku dat die gastelys een van die grootste kopsere en onenigheid tussen die bruid en die bruidegom en die families gaan veroorsaak. Maar ek is baie trots op hoe vinnig en sonder probleme ek en my Liefie daaroor ooreengekom het.

Ons moet nog 'n paar besluite neem oor die keuses van die strooimeisie, strooijonker, seremoniemeester en wie heildronke op wie gaan instel maak, maar ons het reeds hieroor gepraat en ek dink nie dit gaan 'n groot krisis wees nie. Ek het ook reeds idees oor die kleurskema, uitnodigings, blomme en ander dinge wat ek kan finaliseer sodra die venue volgende week bevestig word.

Binne die volgende maand en 'n half moet ons nog trek ook en ons nuwe huisie ons s'n maak. Daar is nie 'n tuin om van te praat nie, maar ek sien uit om saam met my Liefie nes te skop, tuin te maak en ons groot dag te beplan.

Ek sien baie uit na die opwindende en besige paar maande wat voorlê!

Wat is 'n selgroep?

Gisteraand het ons nuwe selgroep begin en dit was so lekker om saam te gesels oor wat 'n selgroep is en hoe elkeen inpas.

'n Selgroep is in die eerste plek vir my 'n vorm van kerkwees. As jy gaan kyk na die eerste gemeente in Handelinge 2 (vers 43-47), kan ons selgroepe vergelyk met die huiskerke of -gemeentes van daardie tyd. Daar sien ons wat selgroepe veronderstel is om te wees – ons moet eensgesind wees, met mekaar deel en God prys.

Lede van 'n selgroep moet mekaar opbou om meer effektiewe en sterkter Christene te word. Elkeen het 'n funksie om te vervul (Efesiërs 4:16) en deur jou funksie te vervul, gebruik God jou om Sy liggaam saam met ander gelowiges te bou.

Elke lid moet 'n verbintenis maak tot die selgroep; dis hier waar jy uitvind wat jou gawes en bediening is en dis 'n geleentheid om dit te "oefen" vir wanneer jy uitgaan na die wêreld. Maak dit dus 'n prioriteit in jou lewe, want jou teenwoordigheid is kosbaar vir die ander lede.

Dis wanneer jy daardie verbintenis gemaak het tot die selgroep en dit 'n prioriteit in jou lewe gemaak het, dat jy kan begin bydra tot die groep. Elkeen is waardevol vir die groep en God verwag van ons om aktief by die geestelike groei van ander mense betrokke te wees. 1 Korintiërs 12:7-12 verduidelik hoe ons verskillende gawes het wat ons na die groep moet bring. Ons het nie almal dieselfde gawes nie en dit is presies hoekom ons almal 'n bydra moet lewer. Wees dus toegewyd aan die groep en laat God toe om jou en jou gawes te gebruik in die opbou van Sy liggaam.

Ons kan die selgroep as uitgangspunt vir evangelisasie gebruik. (1 Tim 2:4 sê dat God begeer dat alle mense gered moet word.) Ons het die geleentheid om mense na die selgroep te nooi en die kans te gee om God te leer ken. Evangelisasie vind ook plaas deurdat ons dit wat ons in die selgroep leer, na buite te leef sodat ander mense kan sien dat ons die Here dien en begeer om meer van Hom te leer. Verder is die selgroep ook die plek waar ons saam vir mekaar se vriende en familie en kollegas bid wat nog nie gered is nie.

Niemand kan op hul eie funksioneer nie – ons het verhoudings nodig. Johannes 13:35 sê dat ons as Christus se dissipels geken sal word as ons mekaar liefhet en dit is die liefdesbande wat ons in 'n selgroep het wat ons sterk maak in tye van krisis of siekte of trauma.

Van die ander gedagtes en idees wat gisteraand na vore gekom het, is dat mense wil hê die selgroeplede hulle "accountable" moet hou vir dit wat hulle doen of nie doen nie; en dat mens gewoonlik baie meer kry deur te gee as bloot net te ontvang.

Vir my maak dit nie saak op watter vlak van volwassenheid jy as kind van God is nie, ek glo dat elkeen kan baat by 'n selgroep en het 'n bydra om te lewer.

MacDonald's en Diemersfontein

Ek weet, die Amerikaanse wegneemete en 'n Kaapse wynlandgoed het sekerlik niks in gemeen nie. Maar vir my is dit anders. Vir my het beide hierdie handelsmerke simboliek. Dit was dus niks minder as gepas dat daar MacDonald's en Diemersfontein by betrokke was toe my Liefie my die afgelope naweek by 'n baie spesiale geleentheid gevra het om sy vrou te word nie.

My Liefie, baie dankie vir 'n wonderlike aand. Ek sien baie uit na my lewe saam met jou in ons nuwe huis. Jy is 'n kosbare seën in my lewe waarvoor ek ons Vader daagliks dank.

Dankie aan elkeen wat in ons glo en ons in hul gebede opdra.

Loslit Dag

Loslit Dag word elke jaar op die eerste Vrydag in September gehou – wat hierdie jaar, vandag is.

Ek dink hierdie is 'n wonderlike geleentheid om 'n bydrae vir gestremde mense te maak. Alhoewel niemand in ons departement volgens vanjaar se tema (sport) aangetrek het nie, was daar heelwat belangstelling en ondersteuning vir hierdie inisiatief. Teen 9:00 vanoggend was daar reeds, volgens die Loslit Dag webblad, 'n bedrag van R2 090 062 ingesamel vir die 2009-projek.

Indien jy hierdie projek jaarliks ondersteun, wil ek vir jou 'n goue sterretjie gee. En as jy nie betrokke is nie, is dit nog nie te laat om jou bydra te maak nie. Gaan kyk op die webblad hoe jy nog 'n donasie kan maak en ook sommer na al die instellings wat hierby baat.

Ek sien Loslit Dag nie net as 'n geleentheid om 'n klein bydra vir gestremdes te maak nie, maar ook 'n "reminder" vir myself oor hoe bevoorreg en dankbaar ek is om my ledemate ten volle te kan gebruik.

(Foto: http://www.casualday.co.za/index.htm)

Lentedag

Op lentedag dink ek altyd met 'n glimlag in my hart aan die jaar wat ek op 1 September vir die Britse tannie by wie ek toe gewoon het, gesê het: "Today is the first day of spring!" Sy het my aangekyk of ek half kinds is terwyl ek my land se lentedag in my geestesoog gesien het.

Die afgelope naweek het die lieflike weer ons na buite gedwing. Saterdagmiddag het ek en my Liefie aan die werk gespring; ons het die stoep gevee en die tuinmeubels gewas sodat ons die amper-somersaand langs 'n braaivleisvuur kon vier. Sondag het hierdie viering in 'n tuin saam met familie voortgegaan.

Ek het gister met verwondering om my potplant-tuin gekloek waar die vygies hul koppe uitsteek en ek kan nie kan wag vir die fees van kleur wat hulle gewoonlik voortbring nie. En dan is daar my gunsteling – my suurlemoenboom – wat net aanhou bloei en wat se geelgroenvrugte aanhou groei.

Vandag is 1 September en ek het met 'n lied in my hart opgestaan. Die weerburo het 'n sonnige 30˚C-dag vir Pretoria voorspel en ek dra vandag 'n rompie en sandale. Ek is nou nie die blommetjies-rokkie-tipe nie, maar in my gemoed blom dit beslis.

Ek sien uit na die nuwe seisoen wat in my lewe blom en die vooruitsigte en uitdagings wat dit bring en ek is baie dankbaar daarvoor. Moenie met toe oë deur die lewe gaan nie – sien die lente met waardering raak en besef hoeveel seëninge 'n nuwe seisoen bring.

'n Nuwe seisoen

'n Maand gelede was dit nog donker as ek soggens by die werk kom.
'n Week gelede was dit nog skemer.
Vanoggend is dit lig!

Die draai van die seisoen bring 'n opgewondenheid in my. Nie net oor die lente en somer wat voorlê nie, maar ook die nuwe seisoen van lewe.

Die eerste daarvan is ons nuwe nessie! Eindelik het ons die regte een gevind. Na sowat twee maande waarin ons naweke spandeer het om agter agente en skouhuise aan te ry, het ons eindelik die perfekte plek gekry.

Dis met diepe dankbaarheid en groot opgewondenheid dat ons uitsien na 'n nuwe seisoen van lewe.

Dis heerlike lente!

'n Kollega het vanoggend vir my 'n bossie affodille gebring. Sy sê dit is altyd vir haar so 'n groot vreugde as sy hulle sien, want dan weet sy: die lente is hier!

Dankie dat jy my dag gemaak het en die lente ook in my kantoor laat blom!

Baby, as ek verby ry

Dit is 'n reël uit Klopjag se Stof en ook die naam van 'n vertoning deur Dana Snyman en Klopjag.

Dana Snyman is seker een van Suid-Afrika se gunstelingskrywers. Hy het al vir Beeld, Huisgenoot en Weg! geskryf en bundels met sy stories uitgegee. Dana het ook al verskeie toekennings vir sy werk ontvang.

Hy het onlangs die volgende aanhaling in een van sy skrywes gebruik en ek dink dit is presies wat hy doen - hy pas die stories op wat na sy kant toe kom en deel dit dan.

"The stories people tell have a way of taking care of them. If stories come to you, care for them. And learn to give them away where they are needed. Sometimes a person needs a story more than food to stay alive." Dit kom uit 'n essay wat Barry Lopez, 'n Amerikaanse skrywer, geskryf het.

Tydens die vertoning, Baby, as ek verby ry, het Dana sy stories vertel – die van sy Valiant en 'n hele paar uit sy kinderdae as pastoriekind. Tussendeur sy vertellings het Klopjag van hul bekende liedjies gesing. Dit was 'n puik vertoning wat ek baie geniet het.

Gelukkige verjaardag!

Ons het die naweek die groot voorreg gehad om my pa se sestigste verjaardag te vier. En ek wil net weereens sê: Baie geluk met pappie se verjaardag; mag daar nog wonderlike jare voorlê.

As klein dogtertjie het ek my pa as 'n superhero gesien.
Want my pa kan alles doen.
Hy kan enige iets maak en hy kan enige iets regmaak.
Hy sal selfs sy bes doen om 'n nerfaf knie of stukkende hart te red.

Nou dat ek groot is, weet ek dit is alles waar.
My pa is regtig 'n superhero en daar is niks wat hy nie vir sy gesin sal doen of opoffer nie.

Dankie, Pappie.

Ek weet dit gaan oor my pa, maar ek wil graag ook my ma betrek, want ek dink hulle maak 'n ongelooflike goeie span.
Dankie vir die opvoeding wat julle ons gegee het.
Dankie dat julle ons volgens Bybelse beginsels grootgemaak het.
En dankie dat julle ons die waarde van eerlikheid en integriteit geleer het.

Dankbaarheidsgebed maak my skaam

Gisteraand het ons weer besoek by Kosmos afgelê. Soos gewoonlik was dit 'n groot vreugde. Die seuns se energie is aansteeklik en ek is sommer vanoggend in 'n besonderse goeie bui. Ons het heerlik saam met hulle gekuier, pizza geëet en voor slaaptyd eers 'n Bybelstorie en toe een van die drie musketiers gelees.

Voor ete vra ons wie vir die kos wil bid en Marius* (ek skat hom so sewe of agt jaar oud) bied aan. Nog nooit het 'n kind se gebed my so aan die hart geruk nie. Hier is 'n kind wat in 'n kinderhuis bly, maar oorloop van dankbaarheid dat hy wel 'n huis het om in te bly en kos het om te eet. Nadat hy oor en oor dankie gesê het vir dit wat hy het, het hy begin bid vir die straatkinders wat nie kos het nie en wat koud kry. Hy het spesifiek gebid vir die wat in die strate en in tonnels moet slaap en wat nie mense het wat vir hulle omgee, soos wat hy het nie.

Nou vra ek myself af: As 'n kind wat in 'n kinderhuis bly (en meestal van ander se goedhartigheid afhanklik is) so dankbaar is vir sy omstandighede en vir dit wat hy het, en in gebed intree vir die wat veel minder as hy het, wat gee my die reg om so dikwels met die witbrood onder die arm te kla? Ek is skaam omdat ek nie altyd genoeg dankbaarheid toon vir dit wat ek so mildelik ontvang nie. En ek skaam omdat ek nie altyd besef nie dat dit wat ek gee vir die wat minder as ek het, nie noodwendig genoeg is nie, maar dat hulle ook my gebede so bitter nodig het.

Luister na daardie stemmetjie

'n Week of so gelede het ek 'n boodskap van 'n ou universiteitsvriendin gekry. Lynette* het oor my gewonder, 'n google-soektog gedoen en my opgespoor waarna ek 'n epos gekry het oor hoe dit met haar gaan.

Ek en Lynette het saam op 'n komitee gedien en uit die aard van die saak relatief baie tyd saam spandeer (alhoewel ek haar nooit as een van my "beste" vriendinne beskou het nie). Toe ek teen die einde van daardie jaar die universiteit verlaat en Lynette agterbly, was sy in 'n diep donker gat van depressie (as gevolg van meer redes as wat ek seker ooit sal kan raai).

Ons het nie regtig kontak behou nadat ek weg is nie, maar toe iemand later vertel hoe sleg dit met Lynette en haar depressie gaan, het ek besluit om vir haar 'n brief te skryf. Ek kan in alle eerlikheid nie 'n enkele woord onthou wat ek in daardie brief geskryf het nie. En dit was die einde van ons kontak.

Drie jaar later ry ek een Desember-middag uit by 'n motorhawe in Colesberg op pad terug van vakansie af toe 'n ander motor inry; vir jare daarna het ek nog gewonder of ek my verbeel het toe ek gedink het Lynette was in daardie motor.

Nog vyf jaar later kry ek 'n epos van Lynette af (en ja, dit was sy in die ander motor). Sy het my opgespoor en vertel hoe dit gaan. Vanmiddag het ek weer epos van haar gekry en dis hier waar ek by die punt van my storie wil uitkom. Lynette se epos het my hart vanmiddag terselfde tyd laat huil en juig. Dit het gelees:

I was going through my memory box last night and I found the card and the letter you sent me so long ago. I just wanted to say thanks for them. I don't think you'll even know how much of a difference it made.

Ek het die brief beantwoord, maar dit nooit gepos nie. As ek lees wat ek destyds geskryf het, sjoe. Dit maak my hartseer om dit te lees, want ek besef hoe diep ek in my depressie verval het. Ek is ook gelukkig dat ek so ver gekom het en soveel gegroei het.

Dit beteken vir my so baie om na agt jaar te weet dit het 'n verskil gemaak en ek is so dankbaar dat dit nou goed gaan met haar. Soos ek gesê het, ek het geen idee wat ek in daardie brief geskryf het nie, maar dis genoeg om te weet ek het geskryf wat sy nodig gehad het om te hoor.

Dis vir my genoeg om te weet ek het na daardie "stemmetjie" geluister wat vir my gesê het om die brief te skryf en wat om daarin te skryf. Ek besef van vooraf dat wanneer ons "gevra" word om iets vir iemand te sê of te doen, ons dit MOET doen. Soms besef ons nie eers dat mense op ons pad geplaas word omdat daar iets spesifiek is wat ons vir hulle moet sê of doen nie. En meestal sal ons nooit eers besef dat ons iets vir iemand beteken het nie.

Dis so lekker om te weet ek kon iets vir Lynette beteken, maar dis selfs lekkerder om te weet dat dit nou so goed gaan met haar.

My pleidooi aan Lynette is nou dat sy nooit daardie stemmetjie sal ignoreer as sy gevra word om iets vir iemand te doen of te sê nie. Ek hoop sy sal besef in watse wonderlike posisie sy nou is om ander te ondersteun wat deur dieselfde donker dieptes gaan waardeur sy is. Ek wens dat sy nie die verandering wat in haar lewe plaasgevind het vir haarself sal hou nie. En ek bid dat almal van ons altyd daardie stemmetjie sal gehoorsaam, want ons sal nooit weet waar en wanneer en hoe God ons as Sy instrumente gebruik nie.

Die geheim van jonk bly

Die jongste uitgawe van Sarie is 'n viering van die tydskrif se sestigste bestaansjaar en is propvol "Toe en Nou"-brokkies en aanhalings uit die afgelope sestig jaar se uitgawes.

Een so 'n aanhaling is getiteld "Die geheim van jonk bly". Hierdie aanhaling uit die destydse Sarie Marais van 9 Julie 1958 spreek vir my van 'n resep wat soveel meer as net jonk bly aanraak en ek deel dit graag:

'n Mens word ook oud van dinge nié doen nie: nie 'n nuwe koek probeer bak nie, omdat die ou resep soveel makliker is; nie met die nuwe bure probeer kennis maak nie; nie die kleurskema van die woonkamer 'n slag probeer verander nie; nie nuwe boeke soek om te lees en nuwe plekke ontdek om vakansie te hou nie.

Welgevonden

En ons het dit inderdaad wel gevind!

Ons was die naweek op Welgevonden natuurreservaat wat deel vorm van die Marekela Nasionale Park wat ongeveer 25 km noordwes van Vaalwater in die Limpopo Provinsie lê. Die naweek was een van rus, goeie geselskap, heerlike kos en lang wildsritte.

Daar word geen privaat voertuie in die reservaat toegelaat nie, wat bydra tot die absolute stilte en saligheid. (Voertuie word in 'n area by die hoofhek parkeer, vanwaar jy dan met 'n Land Cruiser na jou lodge geneem word.) Die feit dat daar slegs akkommodasie vir tien mense in die lodge is, het ook bygedra tot die rustigheid wat ons daar ervaar het.

Ons het in lieflike chalets gebly, elk met 'n kaggel, buitestort en stoep vanwaar jy 'n asemrowende uitsig oor die bosveld kan geniet terwyl bokke tussen die chalets wei.

Die naweek was vol hoogtepunte: Die aande het ons heerlik om die vuur gekuier terwyl die sterre in 'n skouspel bo ons geblink het en gisteroggend se sonsopkoms was ook spesiaal.

So het elke wildsrit ook sy eie hoogtepunte gelewer.

Vrydagaand kyk ons nog een oomblik nog hoe 'n seekoeibul staan en vreet, toe hy skielik omdraai en in volle vaart die water inhardloop. Dit het kompleet gelyk asof hy daar induik.

Saterdagoggend het ons drie leeuwyfies rustig in die skadu van 'n boom gesien lê terwyl twee welpies om hulle gespeel en later aan 'n hul ma gaan drink het.

Sondagoggend het ons 'n leeumannetjie en drie renosters gesien (waarvan een nog 'n kleintjie was).

Verder het ons, onder andere, ook rooibokke, blouwildebeeste, koedoes, rooihartbeeste, kameelperde, sebras en vlakvarke gesien.

Behalwe vir die feit dat my Liefie siek teruggekom het, het ons 'n fantastiese naweek in die bos gehad. Hier is 'n paar naweekfoto's wat ek met toestemming van my Liefie plaas.

The Megaphone of Hope

Wanneer jy genoeg tyd saam met mense spandeer, begin jy agterkom wat die belangrike dinge in hul lewens is. Jy sien hul 'lewensboodskappe' deur hoe hulle optree en hul houdings. In moeilike tye sien jy egter hoe daardie boodskappe uitgedoof of versterk word.

Watter boodskap stuur jou lewe uit en wat maak jy daarmee in moeilike tye?

Ek het gisteraand deel 2 van Louie Giglio se DVD HOPE: When Life Hurts Most gekyk; dis getiteld: The Megaphone of Hope. In hierdie deel praat hy oor die boodskappe wat jy uitstuur in moeilike tye. Dis in sulke tye wat dit hard en duidelik (soos deur 'n megafoon) na die wêreld uitbasuin word wat jou werklike karakter is en waar jy jou hoop vind.

Daar is verskeie punte waaroor ek na die tyd nagedink het:
* Waarheen draai ek vir hulp wanneer ek in die stroomversnellings van die lewe vasgevang word?
* Wat is die boodskap wat ek dan na die wêreld stuur?
* As my houdings in moeilike tye 'n megafoon word vir die boodskappe wat ek uitstuur, sal dit die dinge wat vir my die meeste beteken óf uitdoof óf versterk. Wat maak my houdings in sulke tye met die dinge wat my die naaste aan die hart lê?

Die meeste mense stuur in sulke tye 'n boodskap van selfbehoud uit. Alhoewel dit nie opsigself 'n slegte ding is nie, kan daardie boodskap jou moontlik laat 'ontspoor' deur na die verkeerde plekke te draai vir troos en hoop. Indien jou boodskap is om God te verheerlik, kan geen las daardie boodskap ooit uitdoof nie. In teen deel, daardie boodskap sal versterk word en God sal deur jou swaarkry verheerlik word.

God kan ons swaarkry baie beter tot sy getuienis en verheerliking gebruik as ons voorspoed. Ek is nie seker dat dit 'n groot inpak sal hê nie as iemand bloot die hele tyd vertel dat dit net nog altyd met hom goed gegaan het en hoe goed God vir hom sorg. Vat daarteen 'n getuienis van iemand wat van sy swaarkry vertel en hoe God dit omgedraai het en die goeie wat daaruit gekom het.

Nog een van Louie Giglio se stellings wat my opgeval het, is dat indien hy die kans sou hê om enige iets te verander, hy al die swaarkry van die verlede sou uitwis en dinge verander sodat dit nooit gebeur het nie. Dit is immers nie lekker nie en op daardie stadium aaklig om te hanteer. Maar hy kan dit nie verander nie en as dit nooit gebeur het nie, sou hy dalk nie van die goedheid van God en die hoop wat hy in God vind, kon getuig het nie.

Tydens 'n Pinkster-geleentheid nie te lank gelede nie, het die predikant die volgende beeld gebruik. Hy het 'n groot kleipot op die verhoog gehad, maar die pot het 'n paar krake en stukkende plekke gehad en daar was 'n lig binne-in die pot. As daar nie stukkende plekke in die pot was nie, sou 'n mens nooit die lig daarbinne kon sien nie. En dis ook hoe God ons gebruik, Sy lig skyn die beste deur ons gebrokenheid.

Ons weet immers dat daar altyd moeilike tye sal wees, daarom vra ek weer: Watter boodskap stuur jou lewe uit en wat maak jy daarmee in moeilike tye?

I have told you these things, so that in me you may have peace. In this world you will have trouble. But take heart! I have overcome the world. ~ John 16:33

Naweekwoorde

Die naweek skuif al nader en ek hardloop dit met ope arms tegemoed. Wel, so vinnig as wat dit moontlik is om in die koue te hardloop met 'n dik rooi baadjie en stewels aan. Maar my hart is warm op hierdie koue winters-Vrydagoggend; warm oor die vooruitsigte van 'n luilekker naweek saam met my geliefde. En wanneer Jan Blohm se woorde van die groen trui ook nog in my gedagtes kom dwaal, sit ek my lyf daarin en basuin dit uit:

En die son brand purper my gedagtes
As die son of die reën vir my kom haal
Jy sê iewers is daar liefde
iewers waar tyd vir jou kom haal

Bly vanaand by my, ek weet jy't seer gekry
sit jou lyfie in my groen trui
Bly vanaand by my, bly vanaand by my, bly vanaand by my

Wie's die girl onder jou oë
wat in Krismis kan glo
happy hours by die kroeë
Vra my lighty het jy 'n light?
Vou droom soos 'n kite
En scheme tonight tonight!

Bly vanaand by my, ek weet jy't seer gekry
sit jou lyfie in my groen trui
Bly vanaand by my, bly vanaand by my, bly vanaand by my

Maak my siek en maak my blind
ek is jammer ek't jou ingesluk
is daar iemand wat vir my bid?
Maak my hartjie weer rein
Gee my Rembrandt van Rijn
Maak my blind vir hulle seine

Bly vanaand by my, ek weet jy't seer gekry
sit jou lyfie in my groen trui
O bly vanaand by my, bly vanaand by my, bly vanaand by my

Bly vanaand by my, ek weet jy't seer gekry
sit jou lyfie in my groen trui
O bly vanaand by my, bly vanaand by my, bly vanaand by my

Woolies-koekies

Ek het vanoggend die onderstaande epos gekry. Ek het geen idee of dit waar is of nie (ek twyfel eintlik sterk), maar ek het gedink dis 'n goeie storie en die resep lyk yummie! Dus deel ek dit ook hier.

Woolworths, if you don't know already, is a very expensive clothing and supermarket outlet (they sell a typical R50 T-shirt for R150). My daughter and I had just finished lunch at a Woolies Cafe in Hyde Park, Johannesburg. Because both of us are such biscuit lovers, we decided to try the 'Woolies Cookie'. It was so excellent that I asked if they would give me the recipe. The waitress said with a small frown, 'I'm afraid not, but you can buy the recipe.'

I asked how much, and she responded; 'Only two fifty - it's a great deal'

I agreed to that, and told her to add it to my bill.

Thirty days later, I got my Visa statement, and the Woolworths charge was R485. I looked at it again, and I remembered I had only spent R49.95 for two sandwiches and about R120 for a scarf. At the bottom of the statement, it said, 'Cookie Recipe - R250.00'. That was outrageous!

I called Woolworths Accounting Department and told them the waitress had said it was 'two fifty', which clearly does not mean 'two hundred and fifty rands' by any reasonable interpretation of the phrase. Woolworths refused to budge. They would not refund my money because according to them 'What the waitress told you, is not our problem. You have already seen the recipe. We absolutely will not refund your money.'

I explained to the Accounting Department lady the criminal statutes which govern fraud in the state of Gauteng. I threatened to report them to the Better Business Bureau and The Attorney-General's office. I was basically told 'Do what you want. Don't bother thinking of how you can get even, and don't bother trying to get any of your money back.'

I said, OK, you've got my R250, and now I'm going to have R250 worth of fun. I told her that I was going to see to it that every cookie lover in the world with an e-mail account gets a R250 cookie recipe from Neiman-Marcus for free. She replied, 'I wish you wouldn't do that.' I said, 'Well, perhaps you should have thought of that before you RIPPED ME OFF!' and slammed down the phone.

So here it is! Please pass it on to everyone you can possibly think of. I paid R250 for this, and I don't want Woolworths to EVER make another cent from this recipe!

WOOLIES COOKIES

(Recipe may be halved as this makes heaps)

2 (500 ml) cups butter
680 g chocolate chips
4 (1000 ml) cups flour
2 (500 ml) cups brown sugar
2 tsp. (10 ml) Bicarbonate of soda
1 tsp. (5 ml) salt
2 (500 ml) cups sugar
500 g Grated Cadbury chocolate
5 (1250 ml) cups blended oatmeal
4 eggs
2 tsp. (10 ml) baking powder
2 tsp. (10 ml) vanilla
3 cups (375 ml) chopped nuts (optional)

Measure oatmeal, and blend in a blender to a fine powder. Cream the butter and both sugars. Add eggs and vanilla, mix together with flour, oatmeal, salt, baking powder, and bicarbonate of soda. Add chocolate chips, grated Chocolate and nuts. Roll into balls, and place two inches apart on a cookie sheet. Bake for 10 minutes at 180 C.

The above quantities make 112 cookies.

Klein vreugdes

Uit die aard van my werk lees ek oor 'n groot aantal onderwerpe en vakgebiede – vandag werk ek aan 'n dokument oor literatuurteorie. En wat 'n vreugde is dit nie!

Vandag is 'n grou en hartseer begrafnisdag, maar vanuit die teks waaraan ek werk, kom spring 'n gunsteling Ingrid Jonker-gedig op my skerm en maak my dag so 'n stukkie beter. En ek besef daar is soveel klein vreugdes in die lewe wat ons nie durf miskyk nie.

Bitterbessie dagbreek
Bitterbessie dagbreek
bitterbessie son
'n spieël het gebreek
tussen my en hom

Soek ek na die grootpad
om daarlangs te draf
oral draai die paadjies
van sy woorde af

Dennebos herinnering
dennebos vergeet
het ek ook verdwaal
trap ek in my leed

Pappegaai-bont eggo
kierang kierang my
totdat ek bedroë
weer die koggel kry

Eggo is geen antwoord
antwoord hy alom
bitterbessie dagbreek
bitterbessie son

Kookles

Ek is nie seker of ek dit sou glo as iemand my vertel het hoeveel pret 'n kookles kan wees nie. Vrydagaand het ons 'n kookles bygewoon as deel van 'n groep van 10 mense vir 'n vriend se verjaardag.

Ons het hope pret gehad! Ek het lanklaas so lekker saam vriende gelag en gekuier. Dit was so anders as die gewone verjaardagpartytjie waar jy gewoonlik aan tafel sit en kuier terwyl jy bedien word.

Vrydag het ons die Italiaanse kookklas by Antoinette's Cookery School in Centurion bygewoon. Ons is met 'n glasie sjerrie deur Antoinette verwelkom – sy is 'n vriendelike innemende mens wat ons dadelik tuis laat voel het. Ek het later gedink dat haar persoonlikheid 'gemors' sou wees as sy bloot net 'n sjef was wat êrens in 'n kombuis agter potte gestaan het. Sy is perfek om 'n kookskool te bestuur en klasse aan te bied.

Sy het ons eers bietjie agtergrond gegee oor Italiaanse kos en olyfolie en ons selfs aan verskillende tipes olyfolie laat proe. En toe begin die pret.

Die eerste dis was nagereg (omdat dit die langste neem om te stol). Eiers is geskei waarna ons verwoedelik met draadklitsers begin klits het om die eierwit styf te kry en daarna by die res van die bestanddele in te vou. Ons het vingerkoekies in koffielikeur laat week en in die proses het elkeen sy en haar eie klein tiramisu gebou.

Om eg Italiaans te bly, het ons focaccias gemaak. Ons het eers die deeg geknie op die maat van Abba. Ek moet sê ek is innig dankbaar vir kitsgis en dat dit nie nodig was om brood te bak soos my ouma dit gedoen het nie. Die dames s'n was plat met olywe, roosmaryn en growwe sout op terwyl die manne stromboli gemaak het gevul met songedroogde tamaties, pepers en fetakaas. En almal was vol meel.

Daarna het ons begin met die pasta. Weereens was daar oral meel. Die deeg is gemaak en uitgerol. En weer uitgerol. En nog 'n keer of twee uitgerol. En toe gesny. Toe verdeel ons is groepies van twee en elke groepie was verantwoordelik vir 'n pastasous. Ek en liefie het 'n sampioen-en-knoffelsous gemaak. Daar was ook 'n driekase-sous, hoender-en-sampioensous, frikkadelle en tamatie en 'n pastagereg met botterskorsie.

Toe al die disse eindelik gereed was, het ons om 'n lang tafel aangesit, begin smul en heerlik gekuier. Dit was die meeste pret wat ek in 'n baie lang tyd gehad het en sien uit om ook van Franse, Griekse, Marokkaanse kos en sushi by Antoinette te gaan leer.

Ek kan dit beslis aanbeveel vir enige iemand wat belangstel in 'n aandjie saam met vriende wat anders as dit is waaraan ons gewoond is.

Wat sê 'n mens?

Vroeg gisteraand kry ek 'n sms wat my tot in my diepste wese tot stilstand ruk. Dit lees: Ons Liewe Vader het besluit my liefling moet Huis toe kom. Marius is vanmiddag oorlede na hy met motorfiets geval het by Kayalami.

Wat sê 'n mens? Wat sê 'n mens vir jou vriendin van die afgelope vyf jaar wat 'n paar dae gelede nog vertel het hoe goed dit in haar gesin gaan en hoe lekker dit is om 'n 'stay at home mommy' te wees? En skielik is haar man nie meer daar nie. Skielik is haar wêreld in skerwe geruk. En steeds moet sy aangaan.

Hoe verduidelik jy vir 'n sewejarige seuntjie en sy sussie wat binnekort drie word dat Pappa nie weer huis toe kom nie? Hoe maak jy jou babadogtertjie van drie maande groot met die die wete dat sy nooit haar Pappa geken het nie.

Suretha, ek weet nie wat om vir jou te sê nie en ek weet jy weet ook nie hoe om aan te gaan nie.
Maar wat ek weet is dat jy baie sterker is as wat jy dalk nou besef.
Ek weet dat jy 'n wonderlike familie het wat jou elke dag in liefde bystaan.
Ek weet dat jy opregte vriendinne het wat in 'n oogwink daar sal wees as jy hulle nodig het.
Ek weet dat jy 'n fantastiese ma is wat jou kinders volgens Sy wil grootmaak.
Ek weet dat die Gees van God in jou is en dat jy Sy krag ken.
En ek weet dat jy weet hoe afhanklik jy daarvan is.

My liewe vriendin, ek weet steeds nie wat om vir jou te sê nie. Maar ek dra jou in my gebede. God het sy Trooster vir ons uitgestort sodat ons nooit alleen sal wees nie en ek bid dat Hy jou ook nou sal vertroos en vashou.

My son

Op hierdie grou en somber Vrydag wil ek die wolke soos 'n gordyn wegtrek en die son na binne nooi. Ek wil hom nooi om met sy helder en lewegewende strale in die hoekies van my hart te kom skyn. Ek wil sy lig dáár hê waar 'n muwwe wintersgevoel dreig om nes te skop. Ek wil die son se hitte as skans gebruik teen die wêreld se koue aanslae.

Maar dan kom 'n warmte êrens vanuit my binneste en herinner my: al is die son nou agter wolke verskuil, sal sy strale nie altyd wegbly nie.


Jý is my son!

Mý son wat my met lig en lewe en warmte vul.
My son wat my vul met kosbaarhede wat ek in my hart koester; kosbaarhede wat elke dag opnuut in my lewe uitgestort word deur jou sonskyn-teenwoordigheid.

Dankie dat jy my son is!

KOSMOS

Reeds vir 'n paar maande lank soek ons selgroep na 'n geskikte gemeenskapsprojek om by betrokke te raak. Eindelik vind ons toe 'n huis wat deel van 'n plaaslike kinderhuis vorm. Die spesifieke huis se naam is KOSMOS, en ons vind dit so gepas, want liefde KOSMOS niks.

Dit is vir my onbeskryflik hoe aansteeklik die energie en entoesiasme vir die projek is. Dit versprei soos 'n veldbrand wat almal wat daarvan hoor se harte aan die brand steek.

Daar woon 12 seuns tussen die ouderdomme van 7 en 15 jaar in hierdie huis wat almal groot behoeftes het. Aan die een kant wil ons die letterlike koue huis vir hulle warm en huislik maak. Aan die ander kant wil ons die warm liefde in ons harte met hulle deel in 'n poging om in hul emosionele en geestelike behoeftes te voorsien.

Geldelike bydraes stroom in oorvloed in en ons kon reeds vir elke seun lekker warm winterpajamas koop. Ons groot projek is egter om die papierdun matrasse met ordentlike matrasse te vervang sodat die jong lyfies elke aand 'n goeie nagrus kan hê om te verseker dat hulle deur die dag, seuns in elke sin van die word kan wees.

Dit maak my opnuut dankbaar vir wat ek het. Dankbaar dat die Vader in elkeen van my behoeftes voorsien en dat ek uit hierdie voorsiening met ander kan deel wat nie so bevoorreg is nie. Dankbaar dat ek Matteus 10:8(b) se opdrag kan uitvoer soos dit in die New Living Translation staan: "Give as freely as you have received."

Vir my is die grootste seën egter om meer as net materiële dinge vir hierdie seuns te kan gee. Ons kan Jesus se hande en voete vir hulle wees. Hierdie kinders honger na die liefde wat ons so dikwels (net soos materiële dinge) as vanselfsprekend aanvaar.

Mag elkeen van ons die liefde in ons deel waar ons ook al gaan en waar ons ook al betrokke is – en selfs op straat, want liefde KOSMOS niks.

Persvryheid?

Net gister skryf die SABC op hul webblad dat Special Assignment ‘n program oor politieke satires gisteraand op SABC3 sou uitsaai.

Ek wonder hoe slim dit van die SABC was om die program te onttrek? Ek dink deur dit reeds ‘n tweede keer te doen, is baie meer aandag daarop gefokus as wat hulle dit bloot net sou uitsaai. (En wie kyk in elk geval Special Assignment as daar nie ‘n bohaai oor gemaak word nie; as dit nie daarvoor was nie, sou ek nie (verniet) gisteraand moeite gedoen het om seker te maak ek sien dit nie.)

‘n Week voor die algemene verkiesing op 22 April sou die spesifieke program ook uitgesaai word, maar die SABC is deur hul regsadviseurs aanbeveel om dit nie te doen nie. Veranderinge is toe aangebring wat dit geskik sou maak om uitgesaai te word. Maar skaars ‘n uur voor die geskeduleerde tyd, is dit gisteraand weer onttrek.

Die eerste keer wat die program uitgesaai sou word, was dit blykbaar lasterlik. Maar nou wonder ek, is dit nie maar hoe satires soms is nie? Politici is nie mini gode nie en hul name nie heilig nie – alhoewel sommiges dalk so dink.

Dalk is dit tyd dat die saak van Zuma vs Zaphiro in die hof voorkom, sodat ons reëls kan hê oor wat wettig of onwettig is. En wanneer Pieter Dirk Uys, Zaphiro of selfs Nando’s weer met politici wil spot, sal hulle weet waar om die streep te trek.

Ek dink die SABC, Zuma en selfs die regering se beelde het skade gelei by die onttrekking van die program. Om nie eers te praat van die illusie van persvryheid in Suid-Afrika nie.

Geskenke

My verjaardag het sommer van Donderdag tot Sondag geduur – en dit was van begin tot einde baie spesiaal. Ek is vreeslik bederf deur my Liefie en al die ander kosbare mense in my lewe.

Vir my is geskenke eintlik ‘n bysaak. Maar hierdie jaar se geskenke is vir my besonders omdat dit wys hoe goed my vriende my ken. Tussen die geskenke is ‘n lieflike rooi baadjie, kombuisgoed, boeke, skryfgoed, kunsgoed... alles goed wat iets van my, my belangstellings en die dinge wat my inspireer sê.

Gisteroggend sit ek (half broos na Saterdagaand...) in my pajamas op die bank en kyk weer na al my geskenke. Ek wil nie spesifieke geskenke uitsonder nie, maar een van die wat na aan my hart lê (reg langs die rooi baadjie), is die 2008-uitgawe van André P Brink se Groot Verseboek waarvan die drie bundels in ‘n oulike grysgroen blik verpak is.

Ek haal Deel 1 uit en maak dit lukraak so in die middel van die bundel oop. Tot my groot verbasing maak ek dit oop by een van my gunsteling Afrikaanse gedigte:

Et Praeterea Nihil – ID du Plessis

Met skeem’ring toe die vinke by die vlei
Die lug deurweef het met hul helder geel,
Het ek net vir ‘n oomblik my verbeel
Jy loop weer deur die riete saam met my;
Want alles was soos toe ons, sy aan sy,
Gehoor het hoe die windjie deur hul speel.
Ek wou die uur se vreugde met jou deel,
Ek wou by jou wat voorgegaan het bly.

Maar toe ek opkyk het die donkerblou
Van Nag se vleuels al om die vlei gevou.
Asof hy heel sy lewe wou verdroom,
Was daar een reier wat nog roerloos staan;
En in die ragwerk van ‘n wilkerboom
Die koue sekel van die wintermaan.

Dankie

Dankie aan elkeen wat my verjaardag spesiaal gemaak het.

Dankie vir elke boodskap en oproep en al die mooi seënwense.
Elkeen van julle is vir my baie kosbaar en ek waardeer jul liefde en vriendskap baie.

Die groot DRIE NUL

Die eerste 30 jaar van my lewe loop nou vinnig ten einde. Maar dit pla my glad nie! Ek weet daar is baie mense vir wie sekere verjaardae nogal traumaties is. Vyf-en-twintig was so een vir my. Maar beslis nie 30 nie.

Ek dink dit gaan oor waar jy in jou lewe is en hoe tevrede jy daarmee is. Ek dink baie mense het ‘n ‘tick list’ en teen ‘n sekere ouderdom wil hulle ‘n merkie langs ‘n spesifieke motor, woonbuurt, huwelikstatus of kwalifikasie kan maak. Dit is wanneer jy dan daardie bepaalde ouderdom bereik en jy nie alles afgemerk het wat jy graag wou nie, dat ouderdom vir jou ‘n ‘issue’ raak.

Ek kan met groot vrede en vreugde in my hart sê ek is tevrede met wat ek het en waar ek in die lewe is: ek is gelukkiger as wat ek gedink het moontlik is, in die verhouding waarin ek is; ek het familie en vriende wat vir my kosbaar is; ek is tevrede met die pophuis waarin ek bly en die kar waarmee ek ry; en ek is gelukkig in my werk.

Kortom: Ek is tevrede en ek weet ek is baie geseënd – en dit is meer genoeg vir my!

Hierdie ‘teorie’ van my is beslis nie net van toepassing op 30 of enige van die ander ‘groot’ verjaardae nie, maar elke verjaardag. En selfs elke ander dag. Ek bid dat ek elke dag met tevredenheid sal leef en aanhou om my seëninge te tel, of dit nou op my 30ste verjaardag is, op 37 of 52 of selfs sommer ‘n gewone wintersdag 10 jaar van nou af.

Moedersdag

Moedersdag

Moeders

My moeder

Mammie

Dankie vir al Ma se liefde en bystand.
Dankie dat Ma altyd daar is om in my vreugde en my hartseer te deel; altyd gereed met raad.
Vir ‘n beter moeder kon ek nie vra nie.

Ek dank die Vader dat Hy Ma vir my gegee het.

Drome

Ek het gisteraand se Jan Blohm-vertoning baie geniet – dit was 'n heerlike aand met goeie musiek en goeie geselskap. Die vertoning was die 'pre-launch' van sy nuwe album, 7 Jaar.

Hy het tussen sy liedjies deur verskeie bedankings gedoen, hy sê dat daar geen bedankings in die CD-omslag is nie, omdat hy verkies om dit self te doen. Dis die laaste bedanking wat my die meeste opgeval het. Dit was aan twee vriende wat 'na hom gekyk het toe sy drome hom verlaat het'.

Dit is wonderlik om vriende te hê wat jou bystaan sulke tye, maar dit is baie hartseer as jou drome jou verlaat.

Ek dink drome is tweeledig van aard. Aan die een kant is dit die doelwitte wat jy nastreef en aan die ander kant is dit self ook die motivering daarvoor. Drome is dit wat jou elke dag laat opstaan en aangaan.

Vir sommige mense kan dit ongelukkig 'n obsessie word – iets wat jou harder en verder dryf om 'n sekere status te bereik of materiële dinge te besit. Ander mense se drome het meer te doen met sielsdinge en dit wat regtig saak maak in die lewe – die strewe na liefde, geluk, vrede...

Ek wens vir niemand dat jou drome jou ooit sal verlaat nie, en indien dit wel sou gebeur, wens ek dat jy desperaat sal poog om dit weer te vind, want geen mens kan sonder drome bestaan nie.

(Kliek hier vir foto's van die vertoning.)

Van Vrydag tot Vrydag

Die maand het afgeskop met ‘n week vol hoogtepunte waarvan ‘n besoek aan Calitzdorp se Portfees die eerste was. En wat ‘n belewenis was dit nie! Calitzdorp se drie groot portvervaardigers (Boplaas, De Krans en Calitzdorp Co-op) en ‘n aantal kleiner portmakers was daar. Ons het die dag vreeslik baie geniet, lekker geproe en selfs na ‘n praatjie van Boets Nel (wynmaker op De Krans) geluister oor die verskillende tipes port. Een van die groot lekkertes was om van Boplaas se eerste Pink Port te proe – en dit kom in ‘n baie oulike botteltjie met ‘n pienk volstruisveer. (Ek wou baie graag ‘n foto daarvan hier plaas, maar kon nerens een vind nie.)

Skaars drie dae later het ek met my nuwe werk begin. Sommige dinge vat tyd – soos telefoonlyne en rekenaars – maar gelukkig was ek ‘n staatdiensamptenaar en is geduld een ding wat ek geleer het. Afgesien daarvan, is ek reeds hard aan die werk met wat ek op harde kopie of ‘n geleende rekenaar kan doen. Ek het reeds die ouderdomsverskil aangeraak wat my kollegas betref, maar dit pla nie in die minste nie. Almal is baie vriendelik en hulpvaardig – en baie ervare. Ek glo dat ek baie gelukkig gaan wees en nog lank in my lieflike son-kantoor gaan werk.

Die week word vanaand afgesluit met ‘n Jan Blohm-vertoning. Dit sal my eerste kennismaking wees met hierdie sanger se musiek. Ek gaan saam met familie wat almal groot aanhangers is, dus glo ek dat ek dit ook sal geniet.

Hierdie was maar die eerste week van Mei 2009, en as ek deur my dagboek blaai weet ek daar is nog verskeie hoogtepunte om na uit te sien voor die einde van die maand.

Vakansie voor 'n nuwe begin

Verlede week was ongelooflik! Ek was vir meer as ‘n week lank op vakansie aan die Kaapse suidkus wat een van my gunsteling dele van ons ongelooflike mooi land is. Dit was ‘n week vol rus (lees: BAIE slaap), lees, langs die see stap, rondry na pragtige strande en ure lank kuier saam met die liefde van my lewe. Daar was baie meer hoogtepunte as wat ek hier kan beskryf, maar my ‘favourite favourites’ van die afgelope week was Meiringspoort, ‘n skool dolfyne en Calitzdorp se portfees.

Na hierdie heerlike uitrus, het ek vandag met ‘n nuwe hoofstuk in my lewe begin.

Ek het by Unisa begin werk en daar is ‘n hele paar dinge om aan gewoond te raak; dit is alles (sover) net goeie dinge. Vir die eerste keer ooit het ek my eie kantoor; ek hou van die manier waarop hulle fleksietyd bestuur; die mense is baie gaaf en hulpvaardig (alhoewel die jongste seker ten minste 10-15 jaar ouer as ek is); en ek is seker daar gaan nog vele ander ook wees.

Ek is opgewonde oor hierdie nuwe begin! Ek het ‘n baie goeie gevoel en dink ek gaan lank daar werk. Ek sien dit as ‘n groot uitdaging wat wonderlike geleenthede gaan bring. En ek is baie dankbaar vir die groot seën wat dit vir my meebring.

Ek groet weer

Die einde van ‘n seisoen
Vandag is my laaste dag by die Departement van Buitelandse Sake en dit is met gemengde gevoelens wat ek hier skryf. Op 'n manier voel dit nog nie of ek weggaan nie, want more gaan ek eers op vakansie voor ek by my nuwe werk begin. Op hierdie stadium fokus ek net op 'n welverdiende ruskans saam met die liefde van my lewe; 'n vakansie wat al beplan is lank voor ek uit my huidige pos bedank het.

Aan die een kant voel ek sleg omdat ek na so 'n kort tydjie hier reeds weer op pad is terwyl die mense regtig goed was vir my. Aan die ander kant is ek baie positief. My tyd hier was goed en geseënd. Ek glo dit was net 'n 'interim arrangement' wat oor my pad gekom het toe ek werkloos was. Ek het baie hier geleer omdat die tipe werksomgewing en mense anders was as dit waaraan ek gewoond was. Ek is glad nie spyt oor my tyd hier nie, eintlik baie dankbaar.

Soms kom daar dinge oor jou pad wat jy nie noodwendig vir baie lank nodig gaan hê nie – dit is daar terwyl jy dit nodig het, maar sodra die doel gedien is, gaan dit weg. Vir dieselfde rede kom daar soms mense in jou lewe wat net 'n kort tydjie daar is en ander wat 'n leeftyd daar moet wees. Ek glo elke ding gebeur met 'n doel.

As ek terugkyk na die vorige maatskappy waarvoor ek gewerk het, kan ek baie maklik opstandig raak en begin wonder waarom ek juis soontoe moes gaan, net om tien maande later te hoor ek kan nie meer daar werk nie. Maar daar was ook baie goeie redes hoekom ek daar moes wees: ek het nuwe vaardighede geleer en belangriker nog, die mense. Ek het iets van menseverhoudings geleer en 'n baie goeie vriendin gemaak vir wie ek in 'n moeilike tyd kon bystaan en wat later weer vir my ongelooflik baie beteken het.

Daar is 'n seisoen vir elke ding en elke seisoen se tydperk is presies lank genoeg. En dit is goed so, 'n mens wil mos nie tyd mors met dinge wat eintlik al verby is nie.

Ek wil weer my dank uitspreek vir die afgelope klompie maande, die geleenthede wat my gebied is en die dinge wat ek kon leer.

Verkiesing
Ek wil ook iets oor die verkiesing sê. Ek het gister vir twee ure en twintig minute my beurt afgewag om my kruisie te trek. Ek is nie spyt dat ek so lank in die koue moes wag nie.

Ek is dankbaar dat so baie mense die moeite gedoen het om te gaan stem – dit maak nie saak vir wie jy gestem het nie, maar dat jy dit wel gedoen het, is fantasties. Ek is dankbaar dat mense opstaan vir demokrasie. Ek is dankbaar vir die goeie gees wat onder mense geheers het en dat dinge so goed verloop het.

Opgewondenheid
Ek sien met groot opgewondenheid daarna uit om more op vakansie te gaan en dit is met dieselfde opgewondenheid wat ek vandag die verkiesingsuitslae saam met die res van Suid-Afrika en die wêreld dophou.

Ek is ook baie opgewonde oor my nuwe werk; die nuwe geleenthede en nuwe uitdagings wat dit gaan bied.

Die geheim is uit!

Verlede week het ek hier oor die National Skirt Extension Project geskryf.

Die veldtog, wat as advertensie in ‘n Sondag-koerant begin het, gaan daaroor dat die prentjies van vroue se rokke op die deure van openbare toilette langer moet wees.

Die brein agter die veldtog is gister bekend gemaak: Mrs Ball’s!

Die vervaardigers van Mrs Ball’s sê dat ‘n mens nie aan iets verander wat werk nie, en daarom sal hulle nooit aan hul chutney verander nie.

Die TV-advertensie sê:
Mrs. Ball's wanted to show just how silly it is to change something for no good reason, so we invented the National Skirt Extension Project, demanding that all ladies' toilet signs be replaced with a version bearing a longer skirt. To those who stood up and said "This is ridiculous", clearly we agree. If something doesn't need changing, don't change it. That's why at Mrs. Ball's, nobody changes our chutney ... Thank you for being such good sports ... No cyclists were harmed in the making of this video.
(Kyk hier na die YouTube video van die advertensie.)

Well done, Mrs Ball’s! Dit is ‘n uitstekende veldtog wat die ‘hype’ en ‘buzz’ veroorsaak het wat kenmerkend is van ‘n goeie advertensie-veldtog!

Paasnaweek

Goeie Vrydag

Wat 'n wonderlike Vrydag! Vroegoggend is ons kerk toe waar die kruisigingsverhaal my weer kom herinner aan die wonder van die gebeurtenis. Die kern van die boodskap kom uit die Romeinse soldate se spotwoorde – ander kon hy red, maar homself kan hy nie red nie. Die wonder lê daarin dat Hy Homself kon red as Hy wou – Hy kon maar net die woord spreek en God se engele sou Hom in ‘n oogwink van die kruis kom afhaal het. Maar Hy het gekies om Homself nie te red nie en daardeur ander te red. Ons te red. My te red.

Na kerk vat ek en my geliefde die pad Potchefstroom toe – dis familienaweek. Dit is altyd ‘n groot vreugde en seën om tyd saam met familie te spandeer. Vrydag het ek my ouers gesien, albei my ouma's, een van my susters, 'n tannie, 'n nefie en sy verloofde. Die tyd wat ons saam met hulle spandeer, die grappies, die samesyn, die liefde wat tussen ons heers, is vir my baie kosbaar.

Saterdagoggend eet ons ontbyt in Die Akker. Heerlik! Ek was jare laas daar. Ek het byna vergeet hoe die rustigheid van Tomstraat se akkerbome in hul herfsuitrusting bydra tot die besondere gevoel in die restaurant.

My medemens
Daarna is ons weer in die pad. Die keer Vrystaat toe. Mieliehoofstad toe. Die familienaweek gaan voort in ‘n stilte wat ek my skaars kan voorstel as ek dink hoe my lewe in die stad verloop. Alhoewel Bothaville in rep en roer is om alles vir die Nampo-fees in gereedheid te bring, is dit steeds baie rustiger as my gejaagde Gautengse lewe.

Hier is mense op mekaar ingestel.Op Opstandingsondag word dit baie duidelik in die kerk. Die predikant sien ons nuwe en onbekende gesigte tussen sy gemeentelede en kom groet. Na die tyd kom nog mense groet, want sê een, "ek het gehoor julle kom kuier". In die winkels groet almal mekaar, selfs in die verbyry word 'n hand gelig om te groet.

Ek wonder hoe dit gebeur dat ons so min op mekaar ingestel is in hierdie lewe wat ons lei. Ek bly byna vyf jaar in my woonstel en ek ken presies drie ander inwoners in my kompleks se name en nie veel meer gesigte nie. Tot my skaamte moet ek sê dat ek so in my eie lewe en my eie dinge vasgevang is, dat ek nie regtig in hulle belangstel nie. Ek besef dit is baie makliker in ‘n klein dorpie met ‘n hegte gemeenskap om te weet wie jou medemens is en hoe om hulle by te staan, maar ek kan tog sekerlik poog om die wat rondom my bly se te gesigte te leer ken en te groet as hulle tussen ‘n see ander sien.

Rus
Vandag is Paasmaandag en ek rus. Ek kyk terug oor die naweek wat verby is, kyk hoe Suid-Afrika teen Australië krieket speel, ek lees en ek spandeer tyd saam my geliefde. En ek rus.

Advertising joke?

Admiring advertising for its creativity is a bit like admiring Nazism for its cool uniforms. It's all too easy – and strangely comforting – to believe that it's truly as attractive as it initially seems. But then reality kicks in, and guiltily, you realise you've just been tempted by the sugar-coated gateway to Hell.

So skryf Chris McEvoy op Channel24 na aanleiding van die National Skirt Extension Project wat hierdie week die media se aandag getrek het. Die advertensieveldtog het verlede naweek in Sunday Times begin en Beeld het ook daaroor berig. Dit gaan daaroor dat iemand of 'n groep (niemand is seker wie nie) hulle daarvoor beywer dat die prente van dames wat op openbare toiletdeure verskyn verander moet word sodat hul rokke langer is.

Ek vind dit baie snaaks en kan nie glo dat daar enige waarheid in steek nie; die feit dat dit ‘n grap is, is waarskynlik ook die rede waarom niemand kan agterkom wie agter dit sit nie. Maar wat dit vir my belaglik maak, is dat soveel geld spandeer word aan die hele advertensieveldtog, die webblad, telefoonlyne, ens.

Ek het geen idee wat die motivering agter die hele veldtog is nie, dalk dink die wat daarvoor verantwoordelik is dat hulle genoeg geld met die verkope van plakkers en ander produkte (soos op die webblad geadverteer word) gaan maak om vir die veldtog te betaal én ‘n wins te maak. Ek twyfel sterk, maar ten minste het dit humor in my week gebring.

Paasfees

Ek het wyd gelees om te probeer agterkom waar die woord ‘Paasfees’ of dan die Engelse ‘Easter’ vandaan kom. Daar bestaan eenheid in verskeie bronne dat ‘Easter’ afgelei is van Ostera of Eostre, die Anglo-Saxon godin van lente vir wie daar jaarliks ‘n lentefees gehou is volgens heidense tradisies. Dit is ook hier waar sekere van ons Paastradisies hul oorsprong het.

‘n Haas is ‘n bekende seksuele simbool van vrugbaarheid; die jaarlikse lentefeeste het vrugbaarheidsrituele ingesluit en word geassosieer met Ostera. Volgens die stories van die lentefeeste, het ‘n reuse eier uit die hemel geval en Ostera daaruit ‘gebroei’; en dit is hoe eiers die simbool van die godin Ostera geword het. Eiers was verder ook ‘n simbool van vrugbaarheid en dit is waar paaseiers vandaan kom – as simbool van die vrugbaarheid wat lente bring.

Dit is vir my vreemd dat baie van ons Paastradisies en -simbole, net soos ons Kerstradisies en -simbole, hul oorsprong in heidense gelowe het en daar is verskeie menings oor hoe dit in die Christelike geloof beland het. Dit pla my egter nie te veel nie, aangesien paaseiers en kersbome nooit deel was van ons viering van hierdie feeste nie. Ek is gek oor paasbolletjies en eet dit baie graag hierdie tyd van die jaar, maar ek verbind dit nie noodwendig met Paasfees nie. My ouers het altyd seker gemaak ons verstaan die belangrikheid en betekenis van die fees wat gevier word.

Die Nuwe Testament verbind die Laaste Avondsmaal en Jesus se kruisiging met die Pasga en die Israeliete se trek uit Egipte. Jesus het as deel van sy eie (en Sy dissipels se) voorbereiding op Sy dood die Nagmaal ingestel en daardeur die Pasga ‘n nuwe betekenis gegee.

Vir my is die twee belangrikste dae op die Christelike kalender Goeie Vrydag en Opstandingsondag. Vrydag word ons herinner aan Jesus se lyding en dood en die verlossing van ons sonde, wat die kern vorm van dit waarin ek glo. Sondag word ons herinner aan Sy heerlikheid - sy opstanding uit die dood. Dit herinner my dat ek nie net verlos is van sonde nie, maar ook dat Hy die dood oorwin het – die dood wat die straf is vir sonde.

Mag elkeen wat hier lees hierdie Paasfees waarlik geseën word deur die wonderlike betekenis van dit wat gebeur het.
Mag ons in dankbaarheid kniel voor die groot God wat ons vrygekoop het met Sy eie Seun as prys.
En mag ons voor Hom dans in lofprysing oor Sy heerlikheid en opstanding.

Geniet die Paastyd saam met jou geliefdes, vergeet van paaseiers en -hase en fokus op Jesus se lyding en oorwinning.

Bronne:
www.christiananswers.net
www.wikipedia.org

The Reader

My luilekker naweek is halfpad deur geruk deur ‘n komplekse fliek wat ongewoon gestruktureer is en oor drie tydperke strek. The Reader is ‘n interessante reis – ‘n liefdesverhaal sonder liefde; ‘n oorlogsverhaal sonder oorlog; en ‘n blik op ons onvermoë om te begryp hoe die lewe in Nazi-Duitsland moes wees.

Die liefdesverhaal speel in die laat 1950’s in Duitsland af met Hanna en Michael se stomende verhouding as vertrekpunt. Michael is 15 en Hanna in haar dertigs. Tydens hierdie verhouding lees Michael by elke besoek aan Hanna vir haar voor. Later word die betekenis van hierdie voorlesings baie duidelik.

Hanna verdwyn uit Michael se lewe en jare later woon hy, as regsstudent, ‘n hofsaak by van ‘n groep vroue wat vir oorlogsmisdade aangekla is. Hier sien hy Hanna vir die eerste keer weer - as een van die aangeklaagdes en dit is hier waar die oorlogsverhaal afspeel. Tydens hierdie verhoor word Micheal gedwing om toe te kyk hoe sy tot lewenslange tronkstraf gevonnis word vir die oorlogsmisdade wat sy as wag by ‘n Nazi-kamp gepleeg het.

Anders as flieks wat ons gewoonlik sien oor die tydperk, die oorlog en die kampe, fokus The Reader nie op die lewe in die kampe self nie, maar probeer dit die besluite wat Hanna moes maak uitbeeld. Op ‘n stadium tydens haar verhoor draai sy paniekerig na die regter en vra “What would you have done?”. Haar vraag bly onbeantwoord.

Ek was geraak deur die fliek, die manier waarop dit die emosionele aanraak, die krag van literatuur bewys en 'n nasie se betrokkenheid in die bose verlede uitbeeld.

Ek het die fliek baie geniet, en vermoed ek gaan nog ‘n rukkie daaroor dink. Die toneelspel was uitstekend en ek dink Kate Winslet verdien beslis die Oscar-toekenning wat sy vir die rol van Hanna ontvang het.

1 April

Vanoggend hoor ek 'n berig op radio dat Charlize Theron terugkeer Suid-Afrika toe om in ‘n plaaslike sepie te speel; en ek dink by myself dit kan nie wees nie. Hoekom sal ‘n Oscar-bekroonde aktrise die 'glitz and glamour' van Hollywood opgee vir 'n plaaslike sepie?

By die kantoor aangekom, sê ek vir ‘n kollega: "ek hoor vanoggend oor die radio…" maar voor ek my sin kon klaarmaak, sê hy: "onthou dit is vandag 1 April". Net daar stop ek toe my storie en ek besef dat die Charlize-storie beslis een van daai moet wees.

Later kyk ek vlugtig na die nuus op Beeld se website en kom op dié storie af oor braai-regulasies. Hierdie storie het my egter nie gevang nie, want met 'n joernalis soos Una April; 'n direktoraat van brandstigting en lugbesoedeling met 'n woordvoerder genaamd Ignatius Brand; en Tjoppie Lategan as Kaapse Braaigilde voorsitter, was daar geen twyfel nie. Nou praat ek nie eers oor die feite wat effens bizarre is nie. Ons bly immers in Suid-Afrika en wie hier sal by die regulasies hou:

Suid-Afrikaners wie se huise ongelyke nommers het, sal net op Saterdae tussen 18:00 en 21:00 mag braai. Vir huise met gelyke nommers val dié toegewing op Sondae tussen 12:00 en 15:00.

Ek reken as jy 'n April Fool’s Day grap wil maak, moet dit darem tot 'n groot mate vir die leser realisties klink. Die idee is tog dat iemand daarvoor val, nie waar nie?

Oor die oorsprong van die dag lees ek op Wikipedia dat twee moontlikhede te doen het met kalenders wat verander het en dat mense wat verkeerdelik gedink het dat dit 1 April was, April Fools genoem is. Op 13 April 1789 is daar blykbaar in 'n Engelse koerant 'n berig gepubliseer wat wil hê dit die dag sy oorsprong by Noag het. Noag het 'n voël te gou uitgestuur voordat die water gesak het en het dit na bewering op die eerste dag van die Hebreeuse maand wat met April ooreenkom, gedoen.

Daar is so baie stories van grappe en poetse wat mense aan hul families, vriende en kollegas op hierdie dag doen – maak dus seker dat jy ten minste een keer per jaar die feite goed beskou en nie liggelowig vir iemand se April Fool’s grap val nie.