Ek het pas Kathryn Stockett se The Help klaar gelees. Persoonlik dink ek nie dis 'n briljante boek en 'n wonderlike storie nie, maar dit het my oor 'n klomp goed laat nadink.
Dit gaan oor drie gewone vroue in die Missippi in die 1960's. Twee swart huiswerkers en 'n jong blanke meisie wat pas teruggekeer het huis toe na sy klaargemaak het met kollege. Tuis ontdek sy dat die huishulp wat haar help grootmaak het, verdwyn het. Uit haar soeke om uit te vind wat met Constantine gebeur het, spruit haar vriendskap met Minny en Aibileen en 'n boek oor die lewe van swart huiswerkers in Missippi.
Dis hierdie swart huiswerkers se stories wat my hart aangeraak het, omdat dit in 'n baie groot mate vergelyk kan word met stories in Suid-Afrika gedurende die apartheidsera. Dis die stories van vroue wat nie vertrou word om die silwerware skoon te maak nie, maar om kinders groot te maak. Vroue wat nie hul eie kos in dieselfde yskas as die huismense mag hou nie, maar wel elke dag vir hulle moet kook. Vroue wat nie dieselfde toilet as die huismense mag gebruik nie (omdat hulle kwansuis "diseases" het), maar die kinders se doeke moet ruil.
Dit maak mos dood eenvoudig net nie sin nie! Dis vir my so hartseer. Hartseer omdat dit die waarheid is – en dat dit nie net 'n storie is wat in die sestigs in Amerika afgespeel het nie, maar iets wat tot baie meer onlangs ook in 'n groot persentasie van Suid-Afrikaanse huishoudings die geval was. En moontlik steeds in sommiges die geval is.
Maar dan kom daar ook die storie uit waar een wit vrou so dankbaar is vir haar huishulp en sê dat die vrou haar rede is om elke dag op te staan; haar help om nie dieper in haar depressie te verval nie. Daar is ook die storie van die swart vrou wat haar "baas" bystaan tydens 'n miskraam. En dis hierdie stories wat die volgende reël tot gevolg gehad het:
Wasn't that the point of the book? For women to realize, we are just two people. Not that much separates us. Not nearly as much as I'd thought.
Dit het my laat dink aan my eie huishulp en hoe ek haar behandel. Al werk Joyce net een keer per week in my huis, speel sy 'n groot rol in my huishouding. Ek is innig dankbaar vir die werk wat sy doen en kan met alle eerlikheid sê dat ek haar menswaardigheid altyd in gedagte hou wanneer ek met haar praat of haar vra om vir my iets te doen. Ek is dankbaar dat ek haar nie net kan vertel oor my familie en dinge wat met my gebeur nie, maar dat ek ook kan luister wanneer sy van haar man en kinders vertel.
Ek is dankbaar dat ons albei besef, ons is bloot twee vroue en daar is nie veel wat ons skei nie.
