Foto's

Hier is sommer 'n paar foto's van my bruidstee:

Weereens, dankie vir die groot bederf en stylvolle manier waarop alles gedoen is!

Julle is sterre!

Dr Seuss

Met ons neuse teen die ruit
sit ek en sus Sannie.
Ons wens ons kan uit,
maar dit reën en ons kan nie.

Hierdie vertaling van die openingsreëls van Dr Seuss se Die kat kom kuier, sal my seker altyd bybly. Dis so deel van my grootword en leeservarings as dogtertjie dat ek dit nooit sal vergeet nie. Dit kom vandag steeds telkens by my op wanneer dit voel of die reën my inperk.

Ek het die onderstaande vanoggend per epos gekry en dit het my opnuut na wonderlike grootword-herinneringe teruggeneem - en ek deel dit graag. En ek praat nou nie van die inhoud van die gedig wat my laat terugdink het nie, maar die Dr Seuss-ervaring. Ek het bietjie op die internet rondgekrap en op hierdie wonderlike webblad afgekom: Seussville.

Geniet dit en ervaar weer die wonderlikhede wat ons kleintyd saam met die Dr Seuss ontdek het.

Groot bederf!

Met net drie weke oor voor ons troudag, is ek Saterdag soos 'n prinses bederf - tot in die afgrond. Eers oor middagete deur familie, vriendinne en kollegas en die aand weer deur vriendinne.

Baie dankie aan al die kosbare vroue in my lewe wat Saterdag vir my so spesiaal gemaak het. Dankie vir almal se moeite, liefde en ondersteuning en vir my geskenke. Ek is baie dankbaar en baie bevoorreg om julle in my lewe te hê.

Ek sal binnekort 'n paar foto's van die geleentheid hier oplaai.

Kleurblindheid

'n Tyd gelede lees ek 'n brief op Beeld se webblad waar die skrywer die storie van 'n kind se kleurblindheid vertel. Die verhaal gaan oor 'n seuntjie wat elke dag na skool van sy maatjie vertel, hoe lekker hulle speel en hoe hulle alles deel. Op 'n dag vra sy ma of die maatjie wit of swart is, waarop die seuntjie antwoord dat hy nie weet nie, maar die volgende dag sal kyk.

Dit het my aangegryp en my laat wens dat ons werklik in 'n kleurblinde samelewing kan leef. Die brief hou egter nie daar op nie, maar die skrywer vertel verder hoe hartseer sy is om te sien haar eie graad 3-kinders se kleurblindheid is aan die kwyn. (Lees die brief hier.)

Die brief het my baie laat dink oor my eie kleurblindheid – of gebrek daaraan.

Verlede week herhaal iemand iets wat 'n swart winkelassistent gesê het. Onmiddellik besef ek hoe ver van kleurblind af ons eintlik is. Waarom praat ons van 'n blanke persoon as "die dame wat my gehelp het", maar die oomblik wat sy swart was, sou ons sê "die swart dame wat my gehelp het" of "my swart kollega" in plaas van "my kollega"?

Ek besef met 'n skok ons is verder van waar ons wil wees as wat ons gedink het ons is. Die brief en insident is egter vir 'n my inspirasie om hierdie jaar die kleur uit verhoudings en gesprekke te probeer haal en mense bloot as "man", "dame", "persoon" te sien en nie 'n kleur aan hulle te koppel nie.

Ek voel ek moet ook noem dat die gebrek aan kleurblindheid vir my persoonlik niks met rassisme te doen het. Dit gaan oor 'n onbewuste onderskeid wat ons tref, alhoewel dit nie noodwendig ons gesindheid of die manier waarop ons iemand behandel, beïnvloed nie.

Mag elkeen in ons land hierdie jaar werklik die uitwerking van 'n kleurblinde samelewing beleef!