Verskonings, verskonings...

Ek voel soos die slegste vriendin in die geskiedenis van die mensdom.
Ek wil niemand sien nie en ek wil niks doen nie.
Behalwe miskien om myself in my huis toe te sluit en so bietjie jammer te kry.

En ek gee einde van die jaar sindroom die skuld.
Of eerder: einde van die ergste jaar ooit sindroom.

Ek weet, dis seker nie ‘n verskoning nie.

Maar na ‘n jaar soos die een wat ek gehad het, mag ek myself seker bietjie jammer kry, of hoe?
Die jaar waarin ek my werk verloor het.
Die jaar waarin ek my beste vriend verloor het.
Die jaar waarin drie van my vriendinne elk 'n miskraam gehad het.
Die jaar waarin soveel verhoudings en huwelike verbrokkel het.
En dan nog soveel ander dinge wat nou klein lyk.

As ek terugkyk het daar goeie dinge ook gebeur het en het daar goeie dinge uit die slegtes gekom.
En ek is dankbaar daarvoor.

Maar vir nou, kry ek myself jammer en gee ek einde van die jaar sindroom die skuld.
Beslis nie die beste verskoning ooit nie, maar nou dat ek dit het, gebruik ek dit.