‘n Paar maande gelede skryf ‘n vriendin oor Into the Wild en dit is asof artikels oor die fliek my van toe af van skielik van alle kante af bombadeer. Ek het gister uiteindelik die geleentheid gehad om dit te kyk.
Die fliek is gebasseer op Jon Krakauer se topverkoper boek oor die avonture van Christopher McCandless wat op die ouderdom van 24 in die wildernis van Alaska oorlede is. Dit vertel die ware verhaal van McCandless wat vir byna twee jaar lank 'vermis' was terwyl hy deur Amerika gereis het met net ‘n rugsak op pad na sy groot avontuur in Alaska. Op ‘n stadium verbrand hy selfs die geld wat hy het as bewys dat ‘n mens dit nie nodig het om gelukkig te wees nie, en ook as teken dat hy 'afstand doen' van die samelewing. Hy verander ook sy naam na Alexander Supertramp omdat hy regtig nie meer verbind wil word met die lewe wat hy tot dusver gelei het nie.
Die fliek word vir my opgesom in die gedeelte wat hy op ‘n plank uitgekerf het:
Two years he walks the earth. No phone, no pool, no pets, no cigarettes. Ultimate freedom. An extremist. An aesthetic voyager whose home is the road. Escaped from Atlanta. Thou shalt not return, 'cause "the West is the best." And now after two rambling years comes the final and greatest adventure. The climactic battle to kill the false being within and victoriously conclude the spiritual pilgrimage. Ten days and nights of freight trains and hitchhiking bring him to the Great White North. No longer to be poisoned by civilization he flees, and walks alone upon the land to become lost in the wild. — Alexander Supertramp May 1992
Wat my egter die meeste bybly van die fliek is dat alhoewel hy op sy reise vriende maak met hippies, ‘n boer, ‘n 16-jarige meisie en ‘n 80-jarige leermaker, is Chris se lewe ‘n alleen een. Deur die hele fliek doen en sien hy wonderlike dinge en geniet hy die natuur – maar telkens as hy iets beleef wat ek dink mooi of goed of opwindend is, het ek ook gedink hoe hartseer dit is dat hy dit alleen beleef.
In die laaste dae voordat Chris alleen in die wildernis sterf, skryf hy die volgende woorde – die bewys dat hy self besef het hoe leeg sy vreugde is en dat hy wel mense rondom hom nodig het: Happiness is only real when shared!
Die fliek is gebasseer op Jon Krakauer se topverkoper boek oor die avonture van Christopher McCandless wat op die ouderdom van 24 in die wildernis van Alaska oorlede is. Dit vertel die ware verhaal van McCandless wat vir byna twee jaar lank 'vermis' was terwyl hy deur Amerika gereis het met net ‘n rugsak op pad na sy groot avontuur in Alaska. Op ‘n stadium verbrand hy selfs die geld wat hy het as bewys dat ‘n mens dit nie nodig het om gelukkig te wees nie, en ook as teken dat hy 'afstand doen' van die samelewing. Hy verander ook sy naam na Alexander Supertramp omdat hy regtig nie meer verbind wil word met die lewe wat hy tot dusver gelei het nie.
Die fliek word vir my opgesom in die gedeelte wat hy op ‘n plank uitgekerf het:
Two years he walks the earth. No phone, no pool, no pets, no cigarettes. Ultimate freedom. An extremist. An aesthetic voyager whose home is the road. Escaped from Atlanta. Thou shalt not return, 'cause "the West is the best." And now after two rambling years comes the final and greatest adventure. The climactic battle to kill the false being within and victoriously conclude the spiritual pilgrimage. Ten days and nights of freight trains and hitchhiking bring him to the Great White North. No longer to be poisoned by civilization he flees, and walks alone upon the land to become lost in the wild. — Alexander Supertramp May 1992
Wat my egter die meeste bybly van die fliek is dat alhoewel hy op sy reise vriende maak met hippies, ‘n boer, ‘n 16-jarige meisie en ‘n 80-jarige leermaker, is Chris se lewe ‘n alleen een. Deur die hele fliek doen en sien hy wonderlike dinge en geniet hy die natuur – maar telkens as hy iets beleef wat ek dink mooi of goed of opwindend is, het ek ook gedink hoe hartseer dit is dat hy dit alleen beleef.
In die laaste dae voordat Chris alleen in die wildernis sterf, skryf hy die volgende woorde – die bewys dat hy self besef het hoe leeg sy vreugde is en dat hy wel mense rondom hom nodig het: Happiness is only real when shared!
Hierdie aanhaling bind die hele fliek vir my saam en sê dat dit nie saakmaak of jy nie met die mensdom saamstem nie, ons moet almal hierdie lewe leef en kan dit nie op ons eie doen nie.
Hier is 'n foto van Chris bo-op die 'Magic Bus' waarin hy gebly het in Alaska:
Bron:
www.movies.digitch.com
No comments:
Post a Comment