Kleurblindheid

'n Tyd gelede lees ek 'n brief op Beeld se webblad waar die skrywer die storie van 'n kind se kleurblindheid vertel. Die verhaal gaan oor 'n seuntjie wat elke dag na skool van sy maatjie vertel, hoe lekker hulle speel en hoe hulle alles deel. Op 'n dag vra sy ma of die maatjie wit of swart is, waarop die seuntjie antwoord dat hy nie weet nie, maar die volgende dag sal kyk.

Dit het my aangegryp en my laat wens dat ons werklik in 'n kleurblinde samelewing kan leef. Die brief hou egter nie daar op nie, maar die skrywer vertel verder hoe hartseer sy is om te sien haar eie graad 3-kinders se kleurblindheid is aan die kwyn. (Lees die brief hier.)

Die brief het my baie laat dink oor my eie kleurblindheid – of gebrek daaraan.

Verlede week herhaal iemand iets wat 'n swart winkelassistent gesê het. Onmiddellik besef ek hoe ver van kleurblind af ons eintlik is. Waarom praat ons van 'n blanke persoon as "die dame wat my gehelp het", maar die oomblik wat sy swart was, sou ons sê "die swart dame wat my gehelp het" of "my swart kollega" in plaas van "my kollega"?

Ek besef met 'n skok ons is verder van waar ons wil wees as wat ons gedink het ons is. Die brief en insident is egter vir 'n my inspirasie om hierdie jaar die kleur uit verhoudings en gesprekke te probeer haal en mense bloot as "man", "dame", "persoon" te sien en nie 'n kleur aan hulle te koppel nie.

Ek voel ek moet ook noem dat die gebrek aan kleurblindheid vir my persoonlik niks met rassisme te doen het. Dit gaan oor 'n onbewuste onderskeid wat ons tref, alhoewel dit nie noodwendig ons gesindheid of die manier waarop ons iemand behandel, beïnvloed nie.

Mag elkeen in ons land hierdie jaar werklik die uitwerking van 'n kleurblinde samelewing beleef!